Moederdag: zo dubbel

Lieve lezers,

Vandaag is het Moederdag. Even een dubbel gevoel voor mij. Op deze speciale dag wil ik alle vrouwen een extra knuffel geven.

Velen denken dat “moeder zijn” voor iedereen iets normaal of alle daags is. Maar velen staan er niet bij stil dat dit echt wel iets speciaal is. Niet elke vrouw kan zomaar een kind krijgen. Sommigen zoals ik, hebben daar iets langer over moeten doen dan bij de meesten.

Deze zin zal ik nooit meer vergeten toen we indertijd met IVF bezig waren. Op het werk waren we over kinderen bezig, tot er een collega naar mij keek en doodleuk zei “Runa, zou je niet eens aan kinderen beginnen”. Dat was echt een slag in mijn gezicht. Ik draaide me om, mijn maag draaide, draaide en draaide nog eens. Ik moest me echt inhouden, want ik stond echt op een moment om te ontploffen. Er passeerde net een kind voor bij mij en nam het kind in mijn armen. Ik knuffelde het kind zolang ik er nood aan had. Misschien verkeerd, maar op dat moment voelde ik me enkel veilig bij het kind.

Tijdens mijn zwangerschap miste ik mijn echte moeder. Ik voelde me echt verloren. Maar iets gaf me enorme kracht.

Die kracht is mijn dochtertje, mijn prinsesje die boven wonder nog wel, op een natuurlijke manier is gegroeid in mijn buik. Want eerlijk gezegd was ik na 9 maanden het kotsbeu om me in te spuiten met hormonen. 3x/dag. Mijn man ik en zijn toen enorm naar elkaar gegroeid, ondanks we veel pijn leden. We vochten voor iets dat we zo graag wilden. Elke stap dat we namen, we weken nooit van elkaar. Elke stap namen we ook samen. 3,4,5 keer per week reden we samen naar het ziekenhuis. Uren zaten we samen in het ziekenhuis. In december 2013 besloten we dan ook om te stoppen met IFV.

Dinsdag 11 februari 2014 kochten we 2 testers, omdat ik aanvoelde dat ik zwanger was, maar toch durfden we de test niet te doen. De 1ste test was positief. De ochtend nadien deden we nog eens een test. Ook die was positief. Ik had toen de ochtend, ik maakte snel een afspraak bij de dokter. Woensdag 12 februari 2014 om 18u30 kregen we van de dokter te horen dat ik toch zwanger was. We konden het niet geloven, maar ons geluk kon niet op. Ons vervroegde Valentijnscadeau. Wat was ik de engelen zo dankbaar.

Elke dag is het voor mij, voor ons een zegen dat ons prinsesje naast ons ligt. Elke dag opnieuw ben ik haar dankbaar omdat zij ons heeft gekozen. En dan denk ik dubbel zo hard aan mijn bio mama. Het is dankzij haar dat ik hier ben en het mag meemaken wat zij van mij moest missen.

Voor mij is het elke dag Moederdag, omdat ik weet hoe speciaal het is om mama te mogen zijn.

Ik kan mij dus inbeelden en vooral begrijpen hoe het moet zijn om geen moeder te mogen zijn. Er zijn zoveel vrouwen die dit geluk niet mogen voelen, mogen meemaken. Voor deze vrouwen wil ik een kaars branden en zeggen dat ze topvrouwen zijn en topmama’s zouden zijn.

Dus lieve mama’s neem je kind(eren) niet enkel vandaag extra in je armen, maar probeer het elke dag te doen. Alles wat jij nu met haar, hem of met hen kan doen, geniet er van. Geef hen die extra knuffel ondanks je er geen zin in hebt.

Genieten is mijn boodschap.

Liefs,